Ellili yıllar, güzün hüzünlü müziğinin yerini kışın sessizliğine, tükenmişliğine bırakmakta olduğu bu yorgun, yavan zamanlar yeni şeylere başlamak için çok geç sayılır. Özellikle şiir gibi bazı kıvraklıklar ve ilk gençlikle birlikte arkada bıraktığımız diğer bazı hasletleri isteyen bir şeye. Benim için gayet mütevazı koşullarda gerçekleşeceği belli olan bu yaratı işinde, yılların ve ruhumda değişen mevsimlerin kalemimi zenginleştireceği bir yolculuk olmayacak, birkaç cılız adımdan sonra bitecek her şey. Adımı, hatta kızımı hatırlamayacağım günler gelmeden önce, ki belirtileri ne zamandır göz kırpmaya başladılar bana, bir an önce yazmaya başlamak gerek. En azından iyi bir şey olarak, gençliğe özgü saçmalıklarla kaybedecek zaman olmadığı için doğrudan ve sade bir şiir diliyle meselenin özüne değineceğim: varlığın ve insanın trajedisine ve sefaletine.